வாழும் சனாதனம்!- 14

-ஆசிரியர் குழு

55. சனாதனம்: என்சைக்ளோபீடியா பிரிட்டானிகா சொல்வதென்ன?

நமது நாட்டில் ஒரு பழக்கம் உண்டு. நம் சிறப்புகளைப் பற்றி நம்மில் ஒருவர் எத்துணை சொன்னாலும் நம்ப மாட்டோம். வெளிநாட்டில் உள்ள யாரேனும் ஒருவர் நம்மைப் பற்றி என்ன சொன்னார் என்பதே நம்மைப் பற்றி நாமே மதிப்பிடுவதற்கான கருவியாக இருக்கிறது.

சமஸ்கிருதத்தின் தொன்மையை ஜெர்மானிய அறிஞர் மாக்ஸ்முல்லர் சொன்னால் தான் நாம் நம்புவோம். சுவாமி விவேகானந்தரின் சிறப்பை அமெரிக்காவின் சிகாகோவில் அவர் நிரூபித்த பிறகே அவரை நம்மால் ஏற்க முடிந்தது. மகாத்மா காந்தியும் கூட தென் ஆப்பிரிக்காவில் தனது சாதனைப் போராட்டங்களை நிகழ்த்தியதால் தான் இந்தியாவில் மக்கள் தலைவராக மாற முடிந்தது.

அந்த வகையில், சனாதனம் என்றால் என்னவென்றே தெரியாமல் ஒரு கும்பல் தமிழகத்தில் புழுதி வாரித் தூற்றிக் கொண்டிருக்கிறது. அவர்களுக்குப் புரியும் வகையில், அவர்களே நம்புகிற ‘என்சைக்ளோபீடியா பிரிட்டானிகா’ கலைக் களஞ்சியத்தில் ‘சனாதனம்’ குறித்து என்ன சொல்லி இருக்கிறார்கள் என்பதை இங்கே எடுத்துக் காட்டுகிறோம்.

இனியேனும் அரைகுறை மேதாவிகள் தங்களைத் திருத்திக் கொள்வார்கள் என்று எதிர்பார்க்கிறோம்.

$$$

Sanatana Dharma

Sanatana dharma, in Hinduism, term used to denote the “eternal” or absolute set of duties or religiously ordained practices incumbent upon all Hindus, regardless of class, caste, or sect. Different texts give different lists of the duties, but in general sanatana dharma consists of virtues such as honesty, refraining from injuring living beings, purity, goodwill, mercy, patience, forbearance, self-restraint, generosity, and asceticism.

Sanatana dharma is contrasted with svadharma, one’s “own duty” or the particular duties enjoined upon an individual according to his or her class or caste and stage of life. The potential for conflict between the two types of dharma (e.g., between the particular duties of a warrior and the general injunction to practice non-injury) is addressed in Hindu texts such as the Bhagavad Gītā, where it is said that in such cases svadharma must prevail.

The term has also more recently been used by Hindu leaders, reformers, and nationalists to refer to Hinduism as a unified world religion. Sanatana dharma has thus become a synonym for the “eternal” truth and teachings of Hinduism, the latter conceived of as not only transcendent of history and unchanging but also as indivisible and ultimately nonsectarian.

Dharma:

Dharma, Sanskrit dharma, Pali dhamma, key concept with multiple meanings in Hinduism, Buddhism, and Jainism.

In Hinduism, dharma is the religious and moral law governing individual conduct and is one of the four ends of life. In addition to the dharma that applies to everyone (sadharana dharma)—consisting of truthfulness, non-injury, and generosity, among other virtues—there is also a specific dharma (svadharma) to be followed according to one’s class, status, and station in life. Dharma constitutes the subject matter of the Dharma-sutras, religious manuals that are the earliest source of Hindu law, and in the course of time has been extended into lengthy compilations of law, the Dharma-shastra.

In Buddhism, dharma is the doctrine, the universal truth common to all individuals at all times, proclaimed by the Buddha. Dharma, the Buddha, and the sangha (community of believers) make up the Triratna, “Three Jewels,” to which Buddhists go for refuge. In Buddhist metaphysics the term in the plural (dharmas) is used to describe the interrelated elements that make up the empirical world.

In Jain philosophy, dharma, in addition to being commonly understood as moral virtue, also has the meaning—unique to Jainism—of an eternal “substance” (dravya), the medium that allows beings to move.

Hinduism:

Hinduism, major world religion originating on the Indian subcontinent and comprising several and varied systems of philosophy, belief, and ritual. Although the name Hinduism is relatively new, having been coined by British writers in the first decades of the 19th century, it refers to a rich cumulative tradition of texts and practices, some of which date to the 2nd millennium BCE or possibly earlier. If the Indus valley civilization (3rd–2nd millennium BCE) was the earliest source of these traditions, as some scholars hold, then Hinduism is the oldest living religion on Earth. Its many sacred texts in Sanskrit and vernacular languages served as a vehicle for spreading the religion to other parts of the world, though ritual and the visual and performing arts also played a significant role in its transmission. From about the 4th century CE, Hinduism had a dominant presence in Southeast Asia, one that would last for more than 1,000 years.

In the early 21st century, Hinduism had nearly one billion adherents worldwide and was the religion of about 80 percent of India’s population. Despite its global presence, however, it is best understood through its many distinctive regional manifestations.

The term Hinduism became familiar as a designator of religious ideas and practices distinctive to India with the publication of books such as Hinduism (1877) by Sir Monier Monier-Williams, the notable Oxford scholar and author of an influential Sanskrit dictionary. Initially it was an outsiders’ term, building on centuries-old usages of the word Hindu. Early travelers to the Indus valley, beginning with the Greeks and Persians, spoke of its inhabitants as “Hindu” (Greek: ‘indoi), and, in the 16th century, residents of India themselves began very slowly to employ the term to distinguish themselves from the Turks. Gradually the distinction became primarily religious rather than ethnic, geographic, or cultural.

Since the late 19th century, Hindus have reacted to the term Hinduism in several ways. Some have rejected it in favour of indigenous formulations. Others have preferred ‘Vedic religion’ using the term Vedic to refer not only to the ancient religious texts known as the Vedas but also to a fluid corpus of sacred works in multiple languages and an orthoprax (traditionally sanctioned) way of life. Still others have chosen to call the religion sanatana dharma (‘eternal law”), a formulation made popular in the 19th century and emphasizing the timeless elements of the tradition that are perceived to transcend local interpretations and practice. Finally, others, perhaps the majority, have simply accepted the term Hinduism or its analogues, especially hindu dharma (Hindu moral and religious law), in various Indic languages.

Since the early 20th century, textbooks on Hinduism have been written by Hindus themselves, often under the rubric of sanatana dharma. These efforts at self-explanation add a new layer to an elaborate tradition of explaining practice and doctrine that dates to the 1st millennium BCE. The roots of Hinduism can be traced back much farther—both textually, to the schools of commentary and debate preserved in epic and Vedic writings from the 2nd millennium BCE, and visually, through artistic representations of yakshas (luminous spirits associated with specific locales and natural phenomena) and nagas (cobralike divinities), which were worshipped from about 400 BCE. The roots of the tradition are also sometimes traced back to the female terra-cotta figurines found ubiquitously in excavations of sites associated with the Indus valley civilization and sometimes interpreted as goddesses.

General nature of Hinduism

More strikingly than any other major religious community, Hindus accept—and indeed celebrate—the organic, multileveled, and sometimes pluralistic nature of their traditions. This expansiveness is made possible by the widely shared Hindu view that truth or reality cannot be encapsulated in any creedal formulation, a perspective expressed in the Hindu prayer “May good thoughts come to us from all sides.” Thus, Hinduism maintains that truth must be sought in multiple sources, not dogmatically proclaimed.

Anyone’s view of the truth—even that of a guru regarded as possessing superior authority—is fundamentally conditioned by the specifics of time, age, gender, state of consciousness, social and geographic location, and stage of attainment. These multiple perspectives enhance a broad view of religious truth rather than diminish it; hence, there is a strong tendency for contemporary Hindus to affirm that tolerance is the foremost religious virtue. On the other hand, even cosmopolitan Hindus living in a global environment recognize and value the fact that their religion has developed in the specific context of the Indian subcontinent. Such a tension between universalist and particularist impulses has long animated the Hindu tradition. When Hindus speak of their religious identity as sanatana dharma, they emphasize its continuous, seemingly eternal (sanatana) existence and the fact that it describes a web of customs, obligations, traditions, and ideals (dharma) that far exceeds the Western tendency to think of religion primarily as a system of beliefs. A common way in which English-speaking Hindus often distance themselves from that frame of mind is to insist that Hinduism is not a religion but a way of life….

Courtesy: Encyclopedia Britannica

$$$

சனாதன தர்மம்:

சனாதன தர்மம், இந்து மதத்தில், வர்க்கம், ஜாதி அல்லது பிரிவு ஆகியவற்றைப் பொருட்படுத்தாமல், அனைத்து இந்துக்களுக்கும் உள்ள ‘நித்திய’ அல்லது முழுமையான கடமைகள் அல்லது மத ரீதியாக விதிக்கப்பட்ட நடைமுறைகளைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.

வெவ்வேறு நூல்கள் கடமைகளின் வெவ்வேறு பட்டியலைக் கொடுக்கின்றன, ஆனால் பொதுவாக சனாதன தர்மம் நேர்மை, உயிர்களை காயப்படுத்தாமல் இருத்தல், தூய்மை, நல்லெண்ணம், கருணை, பொறுமை, சகிப்புத்தன்மை, சுயக்கட்டுப்பாடு, பெருந்தன்மை மற்றும் துறவு போன்ற நற்பண்புகளைக் கொண்டுள்ளது .

சனாதன தர்மம் ஸ்வதர்மத்துடன் முரண்படுகிறது, ஒருவரின் ‘சொந்தக் கடமை’ அல்லது ஒரு தனிநபரின் வர்க்கம் அல்லது சாதி மற்றும் வாழ்க்கையின் நிலைக்கு ஏற்ப அவருக்கு விதிக்கப்பட்ட குறிப்பிட்ட கடமைகள். இரண்டு வகையான தர்மங்களுக்கிடையேயான மோதலுக்கான சாத்தியக்கூறுகள் ( எ.கா. ஒரு போர்வீரனின் குறிப்பிட்ட கடமைகளுக்கும், காயமடையாததை நடைமுறைப்படுத்துவதற்கான பொதுவான கட்டளைக்கும் இடையே) பகவத் கீதை போன்ற இந்து நூல்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, இது போன்ற சமயங்களில் ஸ்வதர்மம் என்று கூறப்படுகிறது. மேலோங்க வேண்டும்.

இந்து மதத்தை ஒரு ஒருங்கிணைந்த உலக மதமாகக் குறிப்பிட இந்து தலைவர்கள், சீர்திருத்தவாதிகள் மற்றும் தேசியவாதிகளால் இந்த வார்த்தை சமீபத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டது . சனாதன தர்மம் இந்து மதத்தின் ‘நித்திய’ உண்மை மற்றும் போதனைகளுக்கு ஒரு பொருளாக மாறியுள்ளது, பிந்தையது வரலாற்றைக் கடந்தது மற்றும் மாறாதது மட்டுமல்ல, பிரிக்க முடியாதது மற்றும் இறுதியில் பிரிவினையற்றது என்றும் கருதப்படுகிறது.

இந்து சமயம்

இந்து சமயம் (ஆங்கிலம்: Hinduism) இந்திய துணைக்கண்டத்தில் தோன்றிய, காலத்தால் மிகவும் தொன்மையான உலகின் முக்கிய சமயங்களில் ஒன்றெனக் கருதப்படுகிறது. ஏறக்குறைய 950 மில்லியன் இந்துக்களைக் கொண்டு உலகின் மூன்றாவது பெரிய சமயமாக இருக்கின்றது. பெரும்பாலான இந்துக்கள் இந்தியாவிலும், நேபாளத்திலும் வசிக்கின்றார்கள். இலங்கை, இந்தோனேசியா, மலேசியா, சிங்கப்பூர், சுரினாம், பிசி தீவுகள், அமெரிக்கா, கனடா மற்றும் பிற பல நாடுகளிலும் இந்துக்கள் குறிப்பிடத்தகுந்த எண்ணிக்கையில் வசிக்கின்றார்கள்.

பிற சமயங்கள் போலன்றி இந்து சமயத்தைத் தோற்றுவித்தவர் என்று யாருமில்லை. இதனை நெறிப்படுத்த அல்லது கட்டுப்படுத்த என ஒரு மைய அமைப்பு இதற்கு இல்லை. பல்வேறு வகையில் பரவலான நம்பிக்கைகள், சடங்குகள், சமய நூல்கள் என்பவற்றை உள்வாங்கி உருவான ஒரு சமயமே இந்து சமயம்.

ஆகக் குறைந்தது, பொ.ஊ.மு. 1700 ஆண்டுக்கு அணித்தான வேத காலப் பண்பாட்டில் தோற்றம் பெற்றது. சுமார் 500 ஆண்டுகளுக்கு முன் கண்டெடுக்கப்பட்ட கல்வெட்டுக்களில் இந்து சமயக் கடவுளில் ஒருவரான சிவனின் உருவ அமைப்பு கொண்ட சிலைகள், ஓவியங்களின் ஆதாரங்கள் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.

முக்கியமாக, நம்பிக்கை, அன்பு, உறுதி என்பவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்ட எல்லாவிதமான சமயச் செயற்பாடுகளும், இறுதியாக ஒரே தன்னுணர்வு நிலைக்கே இட்டுச் செல்கின்றன. அதனால்தான் இந்து சமயச் சிந்தனைகள் பல்வேறுபட்ட நம்பிக்கைகள் தொடர்பில் சகிப்புத் தன்மையைக் கடைப்பிடிப்பதை ஊக்குவிக்கின்றன.

ஓர் இந்துவுக்கு, ‘நிலையான தர்மம்’ என்பதை வரையறுப்பதில், இந்த எண்ணமே உந்து சக்தியாக உள்ளது.

சொல்லிலக்கணம் மற்றும் சொல் வரலாறு:

‘இந்து’ என்ற சொல் ‘சிந்து’ (Sindhu) என்ற சமசுகிருதச் சொல்லிலிருந்து ஈரானிய மொழியான பாரசீக மொழி மூலமாக உருவான ஒரு சொல் ஆகும். இந்து என்ற சொல் முதன்முதலில் பாரசீகத்தினரால் ஒரு புவியியல் சொல்லாக, அதாவது ‘சிந்து நதிக்குக் கிழக்குப் பக்கம் வசிக்கும்’ அனைவரையும் சேர்த்துக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டது. அவ்வாறு பாரசீகர்களால் பயன்படுத்தப்பட்ட காலத்தில் இந்த இந்து எனும் சொல் ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தைக் குறிக்காமல் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பை (இடத்தைக்) குறிப்பதாகவே இருந்தது. ஜவகர்லால் நேரு 1946இல் எழுதிய ‘இந்தியாவை அறிந்துகொள்தல்’ (The Discovery of India) எனும் நூலில் இதைக் குறிப்பிடுகிறார். சிந்து நதிக்குக் கிழக்கில் இருந்த பகுதிகளைக் குறிக்கப் பயன்பட்ட இந்து என்கிற பாரசீகச் சொல்லிலிருந்து அரேபிய மொழியில் உருவான சொல்லான அல்-இந்த் என்பதிலிருந்து ஐரோப்பிய மொழிகளில் வழக்கத்தில் வந்த சொற்கள் இந்தீ (Indie), இந்துஸ்தான் போன்றவை ஆகும். 13ஆம் நூற்றாண்டில் தற்கால இந்தியத் துணைகண்டத்தின் நிலப்பகுதியைக் குறிக்க இந்துசுதான் (சிந்து நதியின் சுதானம்) எனும் பாரசீகச் சொல்வழக்கு மிகவும் பிரபலமடைந்தது. பின்னர், இந்துக்கா (Hinduka) என்ற சொல் சில சமசுகிருத நூல்களில் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. பிற்காலத்தில் இயற்றப்பட்ட கசுமீரின் இராசதரங்கினிகள் (Rajataranginis of Kashmir, Hinduka, c. 1450). இதில் இந்து என்ற சொல் ‘இந்திய நிலத்தில் வாழ்பவர்களை யவனரிடமிருந்தும் மிலேச்சர்களிடமிருந்தும் (Mleccha) வேறுபடுத்திக் காட்டவே’ பயன்படுத்தப்பட்டது. 18ஆம் நூற்றாண்டு இறுதியில் ஐரோப்பிய வணிகர்களும் ஐரோப்பியக் குடியேற்றக்காரர்களும் சிந்து நதிக்கு அப்பால் உள்ள அனைத்து மதத்தினரையும் சேர்த்துக் குறிக்க இந்தூசு (Hindus) என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தினர். 19ஆம் நூற்றாண்டில் ஆங்கில மொழி அகராதியில் ‘இந்து சமயம்’ என்ற சொல் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டது. அது இந்துக்கள் என்கிற பதத்திற்கு இந்திய நிலபரப்பில் தோன்றிய அனைத்து சமயம், மெய்யியல் மற்றும் கலாச்சார மரபுகளைச் சேர்த்துக் குறிப்பதற்காக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதன் பின்னர் இந்து என்ற சொல் இசுலாமியர்கள், சீக்கியர்கள், சைனர்கள், (சமணர்கள்) மற்றும் கிறித்தவர்கள் ஆகியோரைத் தவிர ‘மற்ற அனைவரையும்’ குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டது.

வரலாறு:

இயற்கையின் நிகழ்வுகளான இடி, மின்னல், காட்டுநெருப்பு போன்றவற்றினைக் கண்டு பயந்த ஆதி மனிதன், அவற்றைக் கடவுள்களாக வழிபடத்தொடங்கினார்கள். இந்திர தேவன், சூரிய தேவன், சந்திர தேவன், அக்னி தேவன், வருண தேவன் என இயற்கையே முதல் கடவுளாகவும், இவற்றை இயக்குகின்ற சக்தியான பரம்பொருளாகவும் உணரப்பட்டது.

பல்வேறு முனிவர்களாலும், முன்னோர்களாலும் செவி வழியாகக் கடத்தப்பட்ட வேதம் எனும் வாழ்வியல் முறையை விளக்கமானது, நாகரீகம் வளர்ந்த பின் ஓலைச்சுவடியில் பதியப்பட்டது. இந்த வேதங்களில் உள்ள ரிசா, குபா, கரமு போன்ற ஆறுகள் ஆப்கான் தேசத்தினை சேர்ந்தவை என்பதால், சிந்து நதி நாகரீகம் அதுவரை பரவியிருந்ததாகக் கூறப்பெறுகிறது. இவ்வாறான வேதத்தினை முன்நிறுத்துகின்ற மதம் வேதமதமெனவும் அழைக்கப்பெறுகிறது.

வேதத்தின் உட்பொருளைக் கொண்டு எளிமையாக மக்களுக்குக் கூறுவதற்காக உபநிடதங்கள் உருவாயின. அதனினும் எளிமையாகக் கதைவடிவில் வேதம் மற்றும் உபநிடதங்களை விளக்குவதற்காகப் புராணங்கள் தோற்றுவிக்கப்பெற்றன. இவற்றில் பதினெட்டு புராணங்கள் மகாபுராணங்கள் என்றும், சில உபபுராணங்கள் என்றும் அழைக்கப்பெறுகின்றன.

ஆரியர்களின் வருகைக்கு முன்பு, ஏறத்தாழ 450 மதங்கள் இந்தியப்பகுதியில் இருந்துள்ளன. அவற்றோடு வேதமதம் இரண்டறக் கலந்து தற்போதுள்ள இந்து மதமாக அறியப்பெறுகிறது.

ஒரு சுருக்கமான மேலோட்டம்:

இந்து சமயம் வேதங்களையும், தொடர்ந்து வந்த உபநிடதங்கள் மற்றும் காலங்காலமாகப் பல்வேறு குருமார்களின் அறிவுரைகளையும் ஆதாரமாகக் கொண்ட ஆன்மீக அடிப்படையில் தங்கியுள்ளது. வேத/தத்துவஞானப் பிரிவுகள், பக்தி யோகம், கர்ம யோகம், ஞான யோகம் மற்றும் யோகா, தந்திர ஆகமப் பிரிவுகள் என்பவற்றிலிருந்து ஊற்றெடுக்கும் சிந்தனையோட்டங்கள் அனைத்தும் இந்து சமயம் என்கின்ற ஒரே சமுத்திரத்திலே சங்கமமாகின்றன.

சனாதன தர்மம்:

‘சனாதன தர்மம்’ அல்லது ‘நிலையான தத்துவஞானம்/இசைவு/நம்பிக்கை’ என்பதே பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக இந்து சமயத்தைக் குறித்துவந்த பெயராகும். இந்துக்களைப் பொறுத்தவரை, இது, மனிதனால் உருவாக்கப்பட்டவற்றைக் கடந்து, தனிமனித விருப்பு வெறுப்புக்களைக் குறியாது, தூய உணர்வுபூர்வமான அறிவியலைக் குறிக்கும் சில ஆன்மீகக் கொள்கைகள் என்றும் நிலையானவையாக இருக்கின்றன என்ற எண்ணத்தைப் பற்றிப் பேசுகின்றது.

யோக தர்மம்:

இந்து சமயத்தில் பல வகையான தர்மங்கள் பின்பற்றப்பட்டு வருகின்றன. அவற்றுள் பக்தி யோகம், கர்ம யோகம், ஞான யோகம் ஆகியன முக்கியமானவை. இந்த யோகங்கள் இந்து மதத்தின் இரண்டு முக்கியமான தத்துவ நூல்களான பகவத் கீதை மற்றும் யோக சூத்திரங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.